قرآن مجید نخستین معلم را خداوند، و نخستین شاگرد را حضرت آدم(ع) می‏شمرد و نخستین علمی كه به او تعلیم داده شد، علم الاسماء می‏شمرد (به احتمال قوی منظور از آن آگاهی بر اسرار آفرینش و موجودات جهان است). تنها آدم نبود كه خداوند به او تعلیم داد، بلكه به یوسف تعلیم تعبیر خواب داد، «وَعَلَّمْتَنی مِنْ تَأویلِ الاَحادیثِ» یوسف/101 و به سلیمان زبان پرندگان آموخت، «وَ قالَ یا اَیُّهَا النّاسُ عُلِّمْنا مَنْطِقَ الطَّیْرِ»نمل/16 و به داود(ع) زره ساختن را، «وَ عَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَكُمْ»انبیاء/80 و به خضر علم و آگاهی فراوانی داد، «وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلْماً»كهف/65 و به فرشتگان علوم فراوانی بخشید، «سُبْحانَكَ لا عِلْمَ لَنا اِلّا ماعَلَّمْتَنا»بقره/32 و به انسانها نطق و بیان آموخت (عَلَّمَهُ الْبیانَ) و از همه بالاتر اینكه به پیامبر اسلام(ص) علوم و دانشهایی كه هرگز تحصیل آن از طرق عادی برای او ممكن نبود آموزش داد، «و عَلَّمَكَ مالَمْ تَكُنْ تَعْلَمُ»نساء/113 فرشتة بزرگ الهی یعنی پیك وحی، جبرئیل، نیز تعلیمات فراوانی به پیامبر اسلام(ص) داد، «عَلَّمَهُ شَدیدُ الْقُوی» نجم/5 پیام قرآن ج 10، حضرت آیت الله مكارم شیرازی و سایر همكاران
در روایات اسلامی، مقام معلم آنقدر والاست كه خدا و فرشتگان و همة موجودات ـ حتی مورچه در لانة خود و ماهیان در دریاها ـ بر كسی كه به مردم تعلیم خیر كند درود می‏فرستند، چنانكه در حدیثی از رسول خدا(ص) آمده است: «اِنَّ اللهَ وَ مَلائِكَتَهُ حَتَّی النَّمْلَةِ فی حُجْرِها وَ حَتّی الْحُوتِ فِی البَحْرِ یُصَلُّونَ عَلی مُعَلِّمِ النّاس الْخَیْرَ»؛(كنز العمال، حدیث 28736) و در حدیث دیگری می‎خوانیم: «آیا به شما خبر دهم كه بخشنده‏ترین بخشنده‏هاكیست؟ بخشنده‏ترین بخشنده‏ها خداست و من بخشنده‏ترین فرزندان آدم هستم و بعد از من از همة شما بخشنده‏تر، كسی است كه علم و دانشی را فراگیرد و آنرا نشر دهد و به دیگران بیاموزد، چنین كسی، روز قیامت، خود به صورت امتی برانگیخته خواهد شد!»(میزان الحكمة 6/474) تعبیر به «امت» به خوبی نشان می‏دهد كه گسترش وجودی معلمان، به موازات گسترش تعلیمات آنها در میان جامعة بشری صورت می‏گیرد و هر قدر شاگردان بیشتری را تعلیم و تربیت كنند، به همان نسبت شخصیّت معنوی و اجتماعی آنها گسترده‏تر می‏شود و گاه به اندازة یك امت می‏گردد. اهمیت نشر علم و دانش و فرهنگ در اسلام تا ‏آن حدّ است كه در حدیثی معروف، مجلس علم، باغی از باغهای بهشت شمرده شده است.
جالب اینكه در اسلام هر كاری كه مقدمة فراگیری علم، یا مناسبتی با آن داشته باشند، عبادت شمرده شده است، در حدیثی از پیامبر اكرم(ص) می‏خوانیم: «مُجالَسَةُ الْعُلَماءِ عِبادَة؛ (بحارالانوار 1/204)همنشینی با دانشمندان عبادت است». در حدیث دیگری از امام موسی‏بن‏جعفر(ع) می‏خوانیم: «اَلنَّظَرُ اِلی وَجْهِ الْعالِمِ حُبّاً لَهُ عِبادَة؛ (وسائل 18/458) نگاه به صورت عالم از روی محبت، عبادت است». و نیز در حدیث دیگری می‏خوانیم كه پیامبر(ص) به ابوذر فرمود: «اَلْجُلُوسُ ساعَةً عِنْدَ مُذاكَرَةِ الْعِلْمِ خَیْر لَكَ مِنْ عِبادَةِ سَنَةٍ، صِیام نَهارِها، وَ قِیامِ لَیْلِها و النَّظَرُ اِلی وَجْهِ الْعالِمِ خَیْر لَكَ مِنْ عِتْقِ اَلْفِ رَقَبَةٍ؛ (تفسیر نمونه 4/360) یك ساعت در جلسة مذاكره علم شركت كردن، برای تو بهتر از عبادت یك سال است كه روزها روزه باشی و شبها مشغول عبادت شوی و نگاه به صورت عالم، برای تو بهتر است از آزاد كردن یك هزار برده!». پیام قرآن ج 10، حضرت آیت الله مكارم شیرازی و سایر همكاران

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: